Weekeindje zon

Ik ben niet zo van het op vakantie gaan. Vrij en thuis vind ik heerlijk. Je hebt tijd voor dingen waar je anders nauwelijks aan toe komt. Maar vrij en thuis maakt ook dat ik heel snel over ga in een andere versnelling, ik doe het rustiger aan en dreig al snel te verzanden in een (zalig) niets doen. 

Het afgelopen weekeind ben ik met een vriendin naar Barcelona geweest. Een aanrader! Het is een prachtige stad, in de toeristen-gedeelten een beetje druk maar als je buiten de gebaande paden komt GEWELDIG. En dan natuurlijk het weer, het was gewoon een dikke twintig graden. Even wennen weer, maar echt heerlijk.

Bij aankomst hebben we aan de appartement-dame gevraagd waar zij naar toe zou gaan als ze toerist was in haar eigen stad. De reclameplattegrond die zij ons gaf met haar aantekeningen is goed gebruikt ...

De wijken Gracia, La Ribera en El Born zijn echt super. In Gracia heb je nijverheid. Daar heb ik mijn sandalen voor volgend jaar gekocht. En in La Ribera en El Born, in die kleine straatjes met hoge gebouwen waar je aangenaam in de schaduw loopt, vind je zo maar winkeltjes met de meest prachtige Spaanse kunst en nijverheid. Hoewel je bij Spanje niet direct denkt aan wol, breien en haken hebben ze toch een prachtige winkel met wol en garen. De foto's zijn niet super scherp maar ze geven een goed idee.

 

Ik heb er een mooie bol (Deense) wol gekocht. Ik hoop genoeg voor een sjaal voor de aanstaande winter.

En ik ben terug gekomen met, naar ik hoop, voldoende inspiratie voor de rest van het seizoen!

Eindelijk!

Een tijdje geleden deelde ik het "probleem" met mijn bijna zwarte Gotlandwol. Ik was enthousiast over de ruwe wol, ik bleef enthousiast over de gesponnen draad, wist dat ik er een vest van wilde maken en wist bij welk jurkje het moest passen maar kon maar niet bedenken wat het model zou worden. Van Sonja kreeg ik een ontzettend leuk patroon uit een Ariadne uit de jaren 70. Ik ga dat patroon zeker nog uitwerken maar het "was" het niet ... Mijn Gotland-vest moet langer. Dus een eigen ontwerpje geprobeerd en ook weer uitgehaald.
En toen vond, zo maar in Groningen bij de prachtige zaak het Achterpand ik een door mij gewenst boekje "Nordic Tweed" van Rowan 

en daar stond zo maar een vest in waar ik van ging kwijlen. Ok, ik ben al met de derde versie bezig. Ik werk natuurlijk met eigen garen en dat verwerkt anders als het garen waarmee het vest is ontworpen (de pendikte klopt overigens wel; hoe dat toch kan is voor mij nog steeds een van de mysteries van het breien).
Maar goed, ik ben dus met het vierde achterpand bezig en de verhoudingen lijken nu goed. Bijkomend voordeel is dat ik nu maat M aan het breien ben terwijl ik echt de rondingen heb van een (paar) maatje(s) meer J

Een topje met pech

Een tijdje terug begon ik vol goede moed aan een topje. Een vriendin vroeg of ik voor haar een topje wilde maken en ze had een voorbeeld van wat ze wilde (maar dan met andere kleuren). 

Het origineel zag er ontziet er ontzettend leuk uit, was gehaakt, bestond uit een basis van negen ronde granny's en het leek makkelijk na te maken. De aanzet ging dan ook voortvarend. Maar toen moesten de losse onderdelen aan elkaar worden gezet. 


De eerste versie was veel te groot; vriendin is maatje 36 maar ik, met mijn maat 46, paste deze top. Dus uithalen en opnieuw beginnen. 


De volgende versie heb ik eerder doorgemeten en met wat bijsturen lukte dat in de maat van vriendin. Toen zaten dus de basisonderdelen aan elkaar en begon het vormgeven van de top. Na een aantal pogingen is ook dat gelukt. 

Daarna begon het ploeteren om de twaalf granny's tot een homogeen middenstuk te vormen. Het klinkt zo eenvoudig, maar de ene keer haak ik te los en bubbelt het aan alle kanten de volgende keer maak ik de verbindingen te strak en dat betekent ook weer uithalen. 

... en nu, tot overmaat van ramp, heb ik een kop koffie over mijn werkstuk gegooid. De onaffe top is inmiddels gewassen en ligt te drogen en ik heb nu maar een troost-top op de pennen gezet.  Laat het duidelijk zijn, dit exemplaar brei ik want daar ben ik een stuk beter in.

Voorkeuren

Wat je ook gaat doen, je begint met het maken van een keuze. De keuze die je maakt hangt af van dat wat bereikbaar is, maar vooral ook van wat jouw voorkeur heeft. En die voorkeur hangt weer af van waar je het voor wilt gebruiken en van wat je aanspreekt. 


Dit verhaal wordt op deze manier wel heel abstract. Ik zal het naar de praktijk trekken. Wanneer ik begin aan een wol-project moet er een vacht zijn. Veelal is het zo dat mijn oog op iets valt of iemand attendeert mij op een vacht van een bepaald schapenras. Het gaat hierbij echt om de wol: de kleur, hoe het voelt en wat ik er mee wil maken. Met de vacht al in huis pak ik het "Fleece and Fibre Sourcebook" erbij en kijk ik naar het schaap achter de vacht en de eigenschappen van de wol.

Vaak vergeet ik daarna het plaatje van het schaap achter de wol en richt ik mij op het maken. Laatst sprak ik iemand die precies kon vertellen met welk ras ze aan het spinnen was, hoe leuk ze het schapenras vond en waar het ras leefde. 


Dat zette mij aan het denken. Ben ik maar zo in het wilde weg bezig met wol of zit er toch een lijn in. Ik probeerde op een rijtje te zetten welke vachten ik door handen heb laten gaan en welke resultaten me het meest hebben aangesproken. Ik kwam er achter dat mijn voorkeur uitgaat naar oude traditionele rassen en het liefst met een lange harige vacht. 


Kijkend naar de voorraad die ik in huis heb vind ik gelukkig de bevestiging van deze theorie: ik heb net een prachtige Gotland lamsvacht versponnen,

ik ben bezig met het wassen en kaarden van de vacht van het Racka schaap

 

en daarna staat het Jacobschaap op het programma. 

 

Het wordt een heerlijke spin-zomer, ik heb de wol van mijn voorkeur in huis!

Spinnen onder de perenboom

De Pinksterdagen heb ik doorgebracht onder de perenboom. Spinnend. De Strubbert (in Laren, gld) organiseerde de activiteit "spelen met wol". En dat hebben we gedaan: spelen met wol! Het weer werkte 100% mee en het was geweldig. De dames die wol verwerkten hadden hun kampement opgeslagen onder de perenboom. Een super plek!

Maar wat was er aan de hand? De schapen van de Strubbert werden geschoren. Dat werd groots gevierd. In de afgelopen maanden is er flink wild gebreid. Overal op het terrein van de Strubbert vond je breisels terug.

Om terug te komen op het "spelen met wol": de schapen werden ontdaan van hun wintervacht ...

           

 
... en om aan het publiek te tonen wat er daarna met wol kan gebeuren hebben we, vijf vrouw sterk, laten zien wat er daarna met zo'n vacht gebeurt. Er werd gesponnen, gevilt, geweefd. Door de dames zelf maar ook door de bezoekers want er is natuurlijk niets leuker als zelf vasthouden, zelf ruiken van verse wol maar vooral zelf doen. 

     

 
En dat allemaal in de weldadige schaduw van die perenboom. Zo zou het altijd moeten zijn, spelen met wol onder de perenboom.

Wat een heerlijk weer, weer

Vanmorgen moest het er van komen, het huis moet aan kant want tijdens de Pinksterdagen ben ik van huis. Op de een of andere manier zit het in mijn systeem dat je niet weg gaat zonder het huis aan kant te hebben ... Dus alle plekken bij langs waar ik stapeltjes laat liggen. Behalve de gebruikelijke post, verstelgoed en overige zaken heb ik nu toch echt de handschoenen en mutsen in de daarvoor bestemde dozen weggeborgen. Handschoenen, mutsen zul je denken ... Maar tot twee weken geleden had ik 's morgens, op de fiets nog mijn vingerloze wanten aan. Dat kan je je nu niet meer voorstellen, deze week stapte ik om half acht in de motgen zonder jas op de fiets.

Eigenlijk is het zonde dat ik nu in huis bezig ben, ik zou buiten moeten zitte. Het is heerlijk om in de tuin te spinnen, een steekje te haken of te breien maar zoals ik al uitlegde, de huishoudelijke taken roepen ...
En ik heb twee dagen op de Strubbert in Laren (Gld.) voor de boeg, fijn "spelen met wol"!

  Voor meer informatie over spelen met wol: www.strubbert.nl.

Digitale gemakken

Tot voor een jaar was ik van het papier. Stapels tijdschriften, geprinte patronen en natuurlijk boeken. Voor het opbergen en uitstallen van die boeken hebben ze in de middeleeuwen al een oplossing bedacht: de boeken in een leeszaal aan de ketting.

Dit was een mooie oplossing toen de hoeveelheid boeken nog overzichtelijk was. Op enig moment werden de verzamelingen groter en moest er iets anders worden verzonnen. Gelukkig is de mens inventief en werd de boekenkast bedacht.

Maar hoe moet je nu omgaan met al die tijdschriften en het losse papier? Ik heb nog geen werkbare oplossing gevonden. Het blijft een kwestie van stapelen en regelmatig uitzoeken en herschikken om te voorkomen dat je op een gegeven moment verdrinkt in het papier.

Dit was een probleem totdat ik mijzelf een I-pad cadeau deed. Al heel snel ontdekte ik dat ik ook tijdschriften kon kopen en bewaren op mijn "padje". Helemaal gelukkig werd ik van de recente downloads van tijdschriften waar ik anders behoorlijk moeite voor moest doen om die te bemachtigen. Waar ik voorheen vrienden die naar verre buitenlanden gingen moest vragen voor hen "obscure bladen" te kopen en voor mij mee te nemen heb ik nu, als ik dat wil, de nieuwste Vogue knitting of Simply knitting op de dag van uitkomen in huis. Bovendien kan ik "padje" meenemen in de trein, in de bus of op de bank en het plaatje, artikel of patroon te voorschijn toveren zonder me een breuk te tillen aan papier.

       

 

Gelijk gestemde zielen

Het afgelopen weekeind ontmoette ik een aantal mensen die net als ik iets hebben met wol en met maken. Het was bij een goede vriendin en we kwamen samen om de aanstaande Pinksterdagen voor te bespreken. Het clubje aan tafel gaan allemaal naar de Strubbert om daar te “spelen met wol”.

Het is de bedoeling dat wij aan het publiek laten zien wat er zoals kan met de wol van de schapen die op de Stubbert rondlopen. We gaan nadat de schapen zijn geschoren de wol kaarden en daarna verder bewerken. We willen laten zien hoe mooi vilten is (nat en droog), dat wol gesponnen kan worden en daarna verwerkt in haak- en breiwerk en we willen ook gaan wildweven …

Het is iedere keer weer bijzonder om met mensen (en in dit geval had ik de meesten nog nooit ontmoet) om tafel te zitten die dezelfde interesse hebben. Voor je er erg in hebt vliegen de ideeën over tafel en plan je in een paar uur activiteiten voor twee dagen, en tussendoor ook nog de eet- en slaapaangelegenheden.

Maar nog veel bijzonderder vind ik de nawerking van zo’n ontmoeting. Nog steeds zijn mijn hersens bezig met projectjes die klein genoeg zijn om in redelijk korte tijd te voltooien, die wel met elkaar te maken hebben zodat alle projecten samen een groot project kunnen worden. Eigenlijk heb ik helemaal geen tijd en ruimte in mijn hoofd om mij met andere praktische dingen als werken, huis of boodschappen bezig te houden …

Wordt zeker vervolgd!

Uithalen en opnieuw beginnen

Ik vrees dat ik in een NEE-fase zit, het lijkt wel alsof er niets goed genoeg is. Het voelt een beetje als staan voor een goed gevulde kledingkast en niets hebben om aan te trekken. 


Vorig jaar kocht ik een zak ruwe wol, ik had alleen naar de bovenkant gekeken en het leek te gaan om blauwe texelaar. Toen de wol uit de zak kwam bleek deze een stuk bruiner dan ik had verwacht. Eenmaal gewassen, gekaard en gesponnen werd ik steeds enthousiaster. Van de winter begon ik vol goede moed aan een trui met kabels maar dat was het toch niet helemaal.

Voor de zekerheid wel op de pennen laten staan. En iets later ben ik aan een andere trui begonnen (van dezelfde wol dus). Het patroon had ik ooit op Ravelry gezien en ik was er zo enthousiast over dat ik het boek heb gekocht waarin het is gepubliceerd. Ik moet nog anderhalve mouw maar ... 

Gisteravond, het was al laat, ben ik aan de derde trui begonnen. 


En zojuist, ik breide nog een steekje voordat ik de was op ging hangen, viel de beslissing! Ik ga de twee eerste truien uithalen. Ik zal de wol netjes opdraaien en door een nat badje halen, dan is-ie weer als nieuw. Dat is nu typisch een kwestie van uithalen en opnieuw beginnen!

Inspiratie

Raar ding is dat, inspiratie. De ene keer weet je van gekkigheid niet hoe snel je aan de gang moet met wol en breipennen omdat je bang bent dat het goede idee zo weer uit je hoofd verdwijnt. Het volgende keer kijk je naar de draad, ben je er zelfs een beetje verliefd op, heb je al een proeflapje gemaakt en weet je dat het een vest moet worden en dan ... 

In die "state of mind" ben ik op het moment. Ik heb voldoende van de Gotland wol  gesponnen om een kledingstuk te maken en ik ben net zo enthousiast over de draad als ik was over de ruwe wol. Ik heb het proeflapje gemaakt en bepaald op welke pendikte er moet worden gebreid. Ik weet dat het een vest moet worden dat past bij mijn nog nieuwe jurkje. 

Maar ... ik heb geen flauw idee waar te beginnen. Wordt het een top down vest? Moet het een kort vest worden? Of zal ik toch een langer vest maken? Wordt het iets met een werkje? Ik heb werkelijk geen idee. Ik heb vanmorgen een groot aantal patroontijdschriften door zitten bladeren, ik heb alle brei-boeken die ik in mijn bezit heb weer eens bekeken en nog steeds is het blanco in mijn hoofd. 

Ik heb zelfs de schuur opgeruimd om de zinnen te verzetten maar ook dat heeft niet geholpen. Ik ben bang dat het enige wat me rest is om te wachten tot HET idee tot me komt. Misschien zit ik wel tot in de eeuwigheid der dagen met een prachtige hoeveelheid Gotland wol die nooit iets wordt ...

Waar je al niet blij van kan worden ...

Vandaag was zo'n dag dat alles lukte, die wil ik best vaker... Ik heb de achterstallige administratie weggewerkt, alle stapeltjes die op mijn werktafel lagen uitgezocht en dat wat bewaard moet worden ook nog in de laatjes en mapjes opgeborgen, ik heb een aantal kleine klussen afgerond. Dat is op zich al genoeg om een goed gevoel van te krijgen. Maar waar ik vandaag het gelukkigst van werd is dat ik eindelijk de vingerloze want heb gemaakt die ik al de hele winter op de pennen wilde zetten. 


Ik had nog wat restjes mooie wol, niet de spannendste kleuren maar wel het juiste materiaal. Gisteren kwam het ineens tot me en heb ik het boord gebreid. Toen ik vanmorgen opstond zat het patroon zo maar uitgewerkt in mijn hoofd, het hoefde alleen nog maar worden uitgevoerd. En ook dat is gelukt, tussen alle andere klussen door!

Ok, ik weet het, dit is er nog maar één maar na het eten zet ik gelijk de rechter want op. Het is bijna jammer dat ze oplopende temperaturen voorspellen (tot 22º C) dit weekeind, maar dat mag de pret niet drukken.


(Het patroon vind je op het tabblad patronen, boven aan de pagina)

Op reis

In de komende tijd reis ik een aantal keer met het openbaar vervoer. Normaal gesproken zou ik de auto nemen, je stapt voor de deur in en op de plaats van bestemming weer uit. Bovendien ben je niet afhankelijk van de klok terwijl je als je een trein wilt halen niet op het laatste moment je sleutels kwijt moet zijn omdat die trein daar doorgaans niet op wacht. 

Wat heeft me deze keer dan anders doen besluiten? Ineens realiseerde ik me dat wanneer ik met het openbaar verkeer reis ik mijn tijd kan "verdubbelen". Terwijl de bus en de trein me naar mijn plaats van bestemming brengt heb ik een zee aan tijd die ik op een andere manier kan invullen. Normaal gesproken zou ik een boek meenemen maar ik ga deze keer een handwerkje inpakken!

En waar zou de keuze op gaan vallen? Het lijkt niet handig om mijn top-down gebreide trui mee te nemen. Ik ben bijna toe aan de eerste mouw en dat betekent dus een behoorlijk pakket op schoot. Hetzelfde geldt voor de omslagdoek van Christel Seyfarth. Die is ook al een eind onderweg ...

De sokken die ik op de pennen heb staan lijken een betere keuze. Maar ik vind eigenlijk dat ik daar eerst nog wat verder op moet oefenen voordat ik er in het openbaar aan kan werken.

Ik ga voor het hemdje dat ik beloofd heb te maken voor een vriendin. Het wordt gemaakt van ronde granny squares in drie kleuren. Ik weet het, dit betekent dat ik weer aan iets begin zonder dat er iets anders is afgemaakt. Maar eigenlijk is het een logische keuze: ik heb beloofd het hemdje te maken, ik heb het materiaal in huis en het is het meest perfecte pakketje om mee te nemen op reis.

Of zijn dit gewoon een smoesjes?

Multitasken?

Vanmorgen meldde de krant dat onderzoek had uitgewezen dat multitasken niet dat is wat mensen erover beweren. 

Eigenlijk wist ik dat altijd wel maar wanneer je het zwart op wit ziet opent het toch, in ieder geval voor even, de ogen. Ik ben het gewend om verschillende projecten onder handen hebben. Maar soms loopt het inderdaad de spuitgaten uit. De neiging ontstaat om alleen maar te beginnen en niet af te maken. Een tijd geleden ruimde ik mijn "werkkamer" op en kwam daar zoveel begonnen werkstukken tegen dat ik van de helft niet meer wist wat de gedachte erachter was. Ik gaf mijzelf toen twee keuzes: uithalen of weggooien. Ik ben voor een combinatie gegaan. Van datgene waar genoeg garen over was haalde ik het werkstuk uit en de rest ging regelrecht de vuilniszak in (de vuiniszak heb ik overigens nog een jaar bewaard want stel dat je spijt krijgt ...). Ik merk nu aan de hoeveelheid bakjes en mandjes dat ik weer op een kritisch punt kom. 

(... en dit is slechts een selectie ...)

De oplossing lijkt eenvoudig: afmaken. Daarin wordt ik gehinderd door mijn voorliefde voor beginnen en door tijd. Ik moet mezelf maar eens streng toespreken en beginnen met afmaken!

De staalkaart

Deze week kreeg ik een kadootje van mijzelf thuisbezorgd. Het was een aantal staalkaarten van een wolmerk waar ik onlangs op attent werd gemaakt. Omdat het merk in Denemarken woont gaan de bestellingen via het internet. Nu vind ik niets zo vervelend als bestellen in een webwinkel en er bij aflevering achter komen dat het product er niet hetzelfde uitziet als op mooie plaatje in de winkel. Gelukkig bestaat de staalkaart. 

Zo'n staalkaart heeft een bijzondere uitwerking op me. Ik waan mij terug in de grote logeerkamer bij mijn oma, zo'n kamer met opgewreven linoleum op de vloer, een tweepersoonsbed en een kast die bij dat bed past. Deze kast was niet leeg zodat de logé de inhoud van zijn koffer kon uithangen. Nee, de kast lag vol met lappen, tassen met wol, patroonboeken en ... kaarten van de 3-suisses. Als de kast openging was dat een feest want er lag altijd wel iets in waar oma dan een kledingstuk van maakte. Maar het grootste feest voor mij waren de kaarten met 3-suisses-draadjes. Toefjes wol en garen in alle mogelijke kleuren en van allerlei materiaal. 

Ik wilde dan de wildste combinaties maken maar daar was oma het niet mee eens. Rood en oranje of blauw en groen kon je echt niet combineren vond zij ... Gelukkig ben ik nu mijn eigen baas maar om heel eerlijk te zeggen, ik combineer zelden rood met oranje of groen met blauw!

Gelukt!

De eerste spoel getwijnde draad

(Je wilt niet weten wat ik in de tussentijd allemaal niet heb gedaan...)