Een tijdje terug begon ik vol goede moed aan een topje. Een vriendin vroeg of ik voor haar een topje wilde maken en ze had een voorbeeld van wat ze wilde (maar dan met andere kleuren).
Het origineel zag er ontziet er ontzettend leuk uit, was gehaakt, bestond uit een basis van negen ronde granny's en het leek makkelijk na te maken. De aanzet ging dan ook voortvarend. Maar toen moesten de losse onderdelen aan elkaar worden gezet.
De eerste versie was veel te groot; vriendin is maatje 36 maar ik, met mijn maat 46, paste deze top. Dus uithalen en opnieuw beginnen.
De volgende versie heb ik eerder doorgemeten en met wat bijsturen lukte dat in de maat van vriendin. Toen zaten dus de basisonderdelen aan elkaar en begon het vormgeven van de top. Na een aantal pogingen is ook dat gelukt.
Daarna begon het ploeteren om de twaalf granny's tot een homogeen middenstuk te vormen. Het klinkt zo eenvoudig, maar de ene keer haak ik te los en bubbelt het aan alle kanten de volgende keer maak ik de verbindingen te strak en dat betekent ook weer uithalen.
... en nu, tot overmaat van ramp, heb ik een kop koffie over mijn werkstuk gegooid. De onaffe top is inmiddels gewassen en ligt te drogen en ik heb nu maar een troost-top op de pennen gezet. Laat het duidelijk zijn, dit exemplaar brei ik want daar ben ik een stuk beter in.